Ik heb onderweg naar het zuiden hier en daar een stukje Pieterpad overgeslagen. Meestal omdat het met het OV niet te regelen was of omdat hondjes niet welkom waren bij de accommodaties.
Nu was het tijd om weer een stukje bij te werken, dit in combinatie met een heide wandeling.
Ik had een trekkershut gereserveerd bij het Zeelandsche Hof, tussen Millingen aan de Rijn en Leuth. Daar is 1 hut beschikbaar voor mensen met een hond. Eerste plan was begin augustus, maar vanwege de weersvoorspelling (regen, regen, regen) heb ik het 2 weken vooruitgeschoven.
Mijn zus heeft al een aantal etappes meegelopen en ook ditmaal was ze van de partij. Zo gingen we donderdag ochtend op weg, auto volgeladen, richting Millingen. Gelukkig konden we overal redelijk doorrijden en rond lunchtijd waren we in Millingen. Bij de Kookdoom geluncht en daarna en rondje door het dorp gelopen. Ook nog even een koffie gedronken bij Clevers, onze favoriete zaak in zuidelijk Nederland, ze zitten aan het water vlak bij het voetveer naar Pannerden.
Op naar de camping en onze trekkershut. Het welkom was koeltjes, de camping rustig met weinig voorzieningen. Onze hut is de laatste in een rijtje van 5, op zich wel fijn voor Miko, maar wel een eindje weg naar de wc. Dat is voor snachts wat minder, maar we vinden wel een oplossing..
Spullen uitgelaten, thee gezet en met Miko aan de wandel langs de weilanden. Hij vond het fantastisch, lekker jagen op muisjes tussen het gras!
De hut heeft 2 bedden, een tafeltje met 2 stoeltjes en een klein kastje waar een elektrisch kookplaatje op staat en een waterkoker. Ook is er een klamboe aanwezig.... En jawel, niet voor niets want het stikt er van de muggen. Gelukkig had ik een spuitbus en een muggenstekker mee, want met de klamboe lukte het niet (stuk, hing op de kussens, Miko snapte het niet), deze dus savonds maar weer weggehaald. We hadden smiddags al boodschappen gedaan, dus een simpele maaltijd in elkaar geflanst van kipfilet en een bonenschotel. Ivm de muggen zijn we al vrij vroeg binnen gaan zitten, het was gelukkig die dag niet te warm geweest.
Na een doorwaakte nacht (de bedden waren niet echt comfortbel en Miko kon zijn rust niet vinden, maar gelukkig geen muggen) stapten we beiden op tijd uit bed. Miko uitgelaten en ontbeten. Ivm de verwachte warmte wilden we op tijd weg. Auto in Leuth geparkeerd bij de kerk. Daar de route opgepakt richting Groesbeek, rond 9.30 gingen we op weg.
Het eerste stuk liep langs de weg, daarna volgden we het fietspad wat onder de dijk liep. Gelukkig stond er bij de eerste opgang een bordje: voor het Pieterpad 2 opgangen verder doorlopen. Hierdoor konden we doorlopen tot de juiste bocht en daar de weg oversteken richting boerderij "de Snap". Langs de boerderij kom je bij een oude grensovergang (een groene grensovergang waar altijd vrij verkeer tussen inwoners van Leuth en Zyfflich is geweest).
Via een brug loop je Duitsland in en de route gaat verder via een landweg naar het dorp. Bijzonder om te zien dat de omgeving veranderd zodra je de grens passeert, andere huizen, andere manier van land bewerking etc. Langs de kant van de weg zat een jongetje bij een tafel. Hierop lagen appeltjes, gratis meenemen, en mooie grote courgettes, alles uit de tuin van oma. Deze kon je voor 50 cent kopen. We hadden nog ruimte in de rugzakjes, dus deze jongeman heeft weer wat verdiend.
Zyfflich zelf is niet veel bijzonders, helaas was alles nog dicht. Dus we zijn doorgelopen. Uiteindelijk loop je het gebied van het Wyler meer in. Wat is het daar mooi en groen. Miko kon even kort het water in om af te koelen en wij konden een paar mooie plaatjes schieten.
Langs het gebied loopt een drukke weg en daar aangekomen loop je Nederland weer in. Bij de Filosofenbeek even water gedronken en moed verzameld voor de beklimming van de Duivelsberg.
Ik heb vanaf hier al eerder gelopen en wist ongeveer wat me te wachten stond.. Stevig klimmen maar wat is het hier toch mooi! En daarna volgt natuurlijk de beloning: koffie met lekkers bij het pannenkoekenrestaurant.
En toen door.. denk je na zo een klim af te dalen? Ja wel, een klein stukje, maar even verderop gaat het gewoon weer omhoog, omlaag en weer omhoog!
We hadden de keuze om bij de Canadese begraafplaats de bushalte op te zoeken, maar besloten toch door te lopen naar Groesbeek om daar te gaan lunchen. Je ziet het gebied veranderen, loopt langzaam richting bewoonde wereld.
Het laatste stuk door Groesbeek (de panoramaweg) hebben we afgesneden, we zaten er behoorlijk doorheen en lopen door een woonwijk is niet onze favoriet. En omdat ik hier al eerder had gelopen wist ik een beetje de weg.
Lekker geluncht op het grote plein tegenover het Stadhuis, vlak bij de bushalte. Helaas hadden we de bus net gemist en moesten we dus vrij lang wachten op het volgende busje naar Beek, waar we moesten overstappen. Ivm de zomervakantie rijdt er nl geen directe bus van Groesbeek naar Millingen. Uiteindelijk waren we om kwart voor 4 weer bij de auto.
Allebei behoorlijk moe en warm, ook Miko had het wel gehad voor die dag. Dus terug naar de camping, lekker iets fris gedronken en gedoucht. Rond 6u zijn we naar Millingen gereden, weer gegeten bij de Kookdoom. Het was erg warm, maar het smaakte ons wel. De dag afgesloten met een soft ijsje en toen terug nar de camping.
Daar een kopje thee gezet en toen naar binnen gevlucht... we werden echt lek gestoken! Dat is toch wel jammer want het was buiten nog behoorlijk warm en binnen niet echt fijn zitten. Uiteindelijk op tijd gaan slapen.
Na een iets beter nacht hebben we zaterdag ochtend besloten om de spullen in te pakken. De voorspelling was dat het nog warmer zou worden en na de muggen aanval van de avond ervoor zagen we nog een nacht niet zitten. Ik had gelopen wat ik wilde en kon dit stukje afsluiten.
Maar we wilden nog wel graag een heide wandeling maken en zijn hiervoor naar de Hartense Vennen gereden bij Overasselt. Daar ligt een mooi vennen gebied en je kan daar mooi wandelen. We begonnen met koffie bij het restaurant St Walrick. Daar vandaan loopt een route van 6,5 kilometer door het gebied. En wat is het ook daar mooi! De heide staat er schitterend bij dit jaar en gecombineerd met groen geeft dat schitterende uitzichten en doorkijkjes.
Maar de temperatuur was pittig warm, er was weinig wind en we waren beiden niet echt goed uitgerust en dus niet fit. We waren erg blij toen we terug waren bij het restaurant. Doorweekte kleding en de tong op onze hielen. Daar genoten van een heerlijke pannenkoek als afsluiting van een paar vermoeiende maar leuke dagen.
Het is een mooi gebied en we hebben genoten van de natuur. Maar volgende keer ga ik toch weer voor iets meer comfort: huisje/stacaravan/tuinhuisje/hotel. Kamperen is voor Miko niet je van het, veel te onrustig. En ook voor mij was het vooral vanwege het slechte bed en de muggen niet voor herhaling vatbaar.
Maar deze etappe heb ik afgevinkt! Ik ben ondertussen gekomen tot aan Sittard (heb niet van alles een blog geschreven geloof ik). In september gaan ik daar de laatste etappes lopen. De Pieterberg komt in zicht.
