Maastricht tot het einde.... Pieterberg op en weer af!

Vandaag was het tijd voor het laatste stukje, dus op naar Maastricht. Het was nog lekker rustig in de stad waardoor we konden genieten van de diverse gevelstenen boven de deuren op het stukje richting het OLV plein.

Na een kop koffie op het plein bij de kerk, gingen we richting fort St Pieter.

 Daar voelt het echt al buiten de stad en daar begint ook het klimmen en dalen weer. Hond los, lekker windje... Genieten van de uitzichten over Maastricht.

Je komt bij een uitzichtpunt over de groeve met een uitleg over de Oehoe die daar broedt en de natuur. Wat een mooie plek!

 Even verder doorgelopen naar het volgende uitzicht waar je ook naar beneden kunt. 

Miko vond dat punt niet zo fijn en krabbelde al snel terug tot hij weer vaste grond onder zijn pootjes had.. 

En vervolgens sta je dan bij het officiële eindpunt met het foto momentje.

 Het is volbracht! 7 jaar geleden ben ik begonnen, veel alleen gewandeld, vanaf 2019 met mijn hond Miko. Soms vergezeld door een vriendin, soms door m'n zus en zwager en de laatste etappes door m'n zus. Overnacht bij VodF, in huisjes van vakantie parken soms in een hotel. De meeste etappes van noord naar zuid, maar soms andersom omdat dat beter uit kwam. En af en toe een sprong in de route om dan later het overgeslagen stuk alsnog te lopen.

Het was een afwisselende wandeltocht en ik heb genoten van de natuur. 

Tsja, en nu? Nog even geen idee. Er ligt nog een stukje kustpad te wachten... Misschien het trekvogelpad? Ik kijk wel wat er op m'n pad komt. 

Maar voor vandaag... We moeten nog wel even doorlopen, terug richting Maastricht! Ook een mooi stukje als afsluiting, met nog even een afdaling, een klimmetje en een mooi uitzicht over Maastricht en het dorpje St. Pieter. 

 Tot slot een kopje koffie met vlaai bij Bergrust en toen was het echt voorbij.

 Pieterpad, ik heb van je genoten! Misschien tot ziens, maar dan van zuid naar noord. 

Valkenburg richting Maastricht

Vandaag weer een stukje dichterbij het einde gekomen. We zitten in een huisje op de Cauberg. Daarvandaan via een onverharde weg richting boscafe Tivoli gelopen om daar de route weer op te pakken.

Dat eerste stuk is dus naar beneden... Fijn, maar dat betekent ook dat we uiteraard ook weer ergens naar boven moeten. Tsja ook dat is onderdeel van het mooie Limburgse landschap.

Vanaf Tivoli gaat het door het bos, langs de Geul. Miko wil al snel het water in, maar de kanten zijn vrij hoog/steil en het water stroomt hier en daar behoorlijk door. Ik roep hem dus elke keer terug, wat hij niet zo leuk vindt. 

Dan maar de heuvel op, denkt hij. Tsja en dan moet je ook weer ergens anders naar beneden! Pff, dat was wel even spannend maar hij kwam zonder kleerscheuren (lees gebroken pootjes) weer beneden.

Uiteindelijk lieten we de Geul achter ons en gingen we dieper het bos in via een pittig stijgend pad. 

Bovenaan aangekomen staken we al snel de rijksweg over in Berg en gingen we op pad naar Terblijt. We hoopten dat we bij de Bonte Haan (dicht op maandag en dinsdag) even konden uitrusten op het terras. Maar helaas, het hek was dicht. Gelukkig stond er een paar honderd meter verder een bankje op ons te wachten. Mooi plekje voor een korte pauze.

Het volgende stuk ging ook weer naar beneden, we genoten van de mooie doorkijkjes en van de geluiden van de schapen op de achtergrond.

Gelukkig was het modderige pad redelijk begaanbaar, we hebben nergens echt problemen gehad maar dat zal een paar dagen terug wel anders geweest zijn! 

Bij het informatie paneel besloten om door te lopen tot de eerste bushalte in Maastricht op de Vijverdalseweg. Het was nog vroeg en we hadden lekker doorgelopen. 

Dus we hebben Bemelen links laten liggen en zijn doorgegaan naar de volgende pagina, kaart 48. Nog even genoten van de velden en toen stonden we al bij de asfaltweg. Lopen door buitenwijken is niet mijn grootste hobby, ook Miko vindt het niet heel fijn. 

Voor we het wisten waren we de weg van de bushalte al voorbij. Een snelle blik op Google maps gedaan en wat bleek : we stonden om de hoek van een bushalte en daar zou ook de 4 stoppen... Over 4 minuten! Dus even een sprintje, snel de ov kaart te voor schijn en we zaten in de bus terug naar het park. Wow, zo snel kan het gaan! 

Alles bij elkaar weer een leuke wandeling, afwisselend landschap, helaas zonder horeca die open is op maandag, maar dat wist ik gelukkig al. Nu nog 1 stuk te gaan, tot aan de Pieterberg. Dan kan ik dit pad afsluiten en op zoek naar een nieuwe uitdaging. 

Back on the Pieterpad, Sittard naar Strabeek in 2 dagen. Deel 2

Het 2e deel van deze etappe is wat lastiger om georganiseerd te krijgen. Uiteindelijk hebben we een auto bij station Valkenburg gezet, met de bus naar Nuth en toen met de trein naar Spaubeek. Je moet er wat voor over hebben, maar het geluk was met ons: ondanks de vertraging in verband met het verkeer haalden we net de overstap in Nuth, even een sprintje om op te warmen..

In Spaubeek konden we zo weer op de route stappen. Klein stukje langs de snelweg en daarna het veld in. We wisten dat er bij Aalbeek pas koffie zou zijn, dus we stapten redelijk door. Mooie omgeving, minder schaduw en minder bankjes in het begin. Bij Terstraten op een kei in de schaduw even gepauzeerd, natuurlijk stond er even verderop een bankje..😂

Langs het pad van de boze moeders, protest tegen uitbreiding van luchthaven, bereikten we de kruizing in Aalbeek. Vlak bij zit: Onder de Poort, heerlijke koffie en zelfs gemaakt gebak, we hebben ervan genoten.

Naar Aalbeek gingen het door de velden richting Schimmert, herkenbaar aan de watertoren. Vervolgens kwamen we langs een appelboomgaard bij Groot Haasdal. Ook een perenboomgaard hebben we gezien. Jammer genoeg konden we er niet bij, maar het zag er wel lekker uit.

Via het Ravenbosch kwam uiteindelijk het einde in zicht. Nog even de laatste route wijziging volgen.... Huh, ergens klopt er iets niet! Nou ja, we kwamen waar we moesten zijn, maar volgens ons is de wijziging onnodig. 

Bij het einde van deze etappe is geen ov, dus we moesten nog even doorlopen richting het station. Dat is toch altijd weer een tegenvaller voor mij, ondanks dat ik het van te voren weet.... 

Ook dit deel van de etappe was mooi, anders als het eerste deel. Minder schaduw, meer open veld. Wij merkten dat het de 2e wandeldag was, we hadden minder energie in de benen. Ook voor Miko was het weer een behoorlijke tippel, maar gelukkig wel een aantal water mogelijkheden waar hij kon afkoelen.

We hebben weer genoten en ik kan weer een etappe afvinken. 

Back on the Pieterpad, Sittard naar Strabeek in 2 dagen, deel 1

Nog 2 etappes te gaan, voor mij ongeveer 3,5 wandeldagen. Mijn Pieterpad loopt een beetje kris kras door elkaar, maar ik weet wel welke etappes nog open staan 🤗.

Dus een vakantie gepland in Valkenburg, huisje bij Landal op de Cauberg, samen met moeders, zus en hond. Omdat ik niet echt fit ben en voor mijn hond, heb ik genoeg tijd genomen zodat ik de etappes doormidden kan hakken.

''s ochtends de auto geparkeerd bij station Spaubeek en de trein genomen naar Sittard. Doorgelopen naar de markt, waar op donderdag ook markt is..., voor koffie, vlaai en wc.

Bij de bakker nog even een krentenbol gehaald voor onderweg en na de koffie met heerlijke vlaai op pad richting zuiden, de Kollenberg op. 

Fijn om meteen de natuur in te lopen, je bent het gevoel van de stad in 1x kwijt. Langs de 7 voetvallen, de Rosakapel loop je zo de berg op. Onderweg kwamen er diverse wandelaars achterop, 1 liep het pelgrimspad. En een lokale wandelaar die dagelijks een rondje over de Kollenberg doet... Petje af!

Via de velden kwamen we langs Windraak, jammer genoeg kwam er geen water uit de muur. Het bankje stond er nog wel, dus even kort gepauzeerd met water uit onze drinkflessen. 

De route liep daarna weer door een mooi natuur gebied richting de heemtuin. Daar even gezeten in de schaduw om de krentenbol naar binnen te werken. Nog 2 wandelaars op het juiste spoor gezet, die waren de route kwijt geraakt, gelukkig hoorden wij dat ze naar Sittard moesten en konden we ze de juiste weg wijzen.

Na de heemtuin ging de route richting Puth, daar de route wijziging gevolgd. Net na Puth kwamen we op een dalend pad, een "grub". Voor ons, uit het vlakke westen, een onbekend fenomeen. 

Aan het einde lag kasteel Terborgh op ons te wachten, tijd voor een langere pauze en een lunch. Genoten van de koffie, de tosti's en de gastvrijheid. 

Onze auto stond bij station Spaubeek, dus we hoefden niet ver meer. Het was een fijne wandeling met gelukkig veel schaduw. Ook Miko heeft genoten, hij kon grotendeels los lopen en naar hartelust snuffelen.